به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاد دانشگاهی، این نشست با حضور آقایان دکتر بایزید مردوخی، ایرج فیضی، روزبه بالونژاد، محمدموسی مطلبی، یونس تیموری، علی رنجبرکی، و خانم دکتر مژگان رفعت میلانی، خانم‌ها زینب مرتضوی فر و سمیه براتی نژاد برگزار شد.
دکتر مردوخی: کشور ما سال‌های طولانی است که مدعی برنامه‌ریزی بوده و قصد حل مسائل با برنامه را دارد. ایران عقب افتادگی های تاریخی و سنتی دارد و در منطقه‌ای نیز واقع است که رنج زیادی داشته است. در همایش روز توسعه پویش فکری توسعه در سال گذشته شاخص‌های جهانی توسعه اقتصادی اجتماعی ایران ارائه و نشان داده شد که وضعیت ایران بر مینای تمام شاخص‌های جهانی نگران کننده است.
شاخص‌ها نشان دهنده عدم تحقق اهداف برنامه ششم است باید دید با نرخ عملکرد فعلی به کجا می‌توان رسید. ما در دو حوزه نظام تدبیر برنامه‌ریزی و نظام تدبیر اجرا مشکل داریم. باید فکر کنیم و مشکل را در هردو حوزه پیدا کنیم نیز نظام تدبیر را اصلاح کنیم.
سوال این است که حتی اگر بهترین‌ها برنامه را بریزیم آیا در حوزه اجرا این سیاست‌ها و برنامه‌ها اجرا می‌شود؟
مهمترین بخش تولید منابع سرمایه گذاری است. این منابع در کشور ما با مشکل مواجه است. از یک طرف بخش عمده ای از سرمایه گذاری خارجی را از دست داده‌ایم و از طرف دیگر منابع داخلی سرمایه هم به دلیل اعمال سیاستهای غلط به جایی مانند مسکن رفته‌اند که برای توسعه اقتصادی مضر زیرا نه اشتغال ایجاد می‌کند و نه فناوری را منتقل می‌کند.
یکی از نیاز های نظام تدبیر این است که بازرگانی باید تابعی از سیاست صنعتی و معدنی کشور و در خدمت تولید و سرمایه گذاری باشد.
پرسش های حاضرین :
دلیل نتیجه بخش نبودن برنامه‌ها توسعه در ایران چیست؟ (دکتر مطلبی)
با توجه مشکلات فراوان برنامه از جمله اختلاط بین قانون و برنامه احتلاف نظر در تعیین منابع مالی برنامه، تفاوت پارادایم های مختلف آیا اگر برنامه توسعه نداشته باشیم چه اتفاقی می‌افتد؟( دکتر بالونژاد)
آیا در نظام برنامه‌ریزی ما نباید نگاه منطقه ای داشته باشد؟(دکتر رنجبرکی)
آیا بعد اداری اجرایی توسعه همان نظام تدبیر اجرا است؟ برای تقویت نظام تدبیر اجرا چه شاخص‌های مطرح است؟( خانم مرتضوی فر)
آیا در بعد سوم برنامه یعنی بعد نظارتی هم در برنامه مشکل وجود دارد؟ در سیاست‌گذاری (تهیه و تنظیم) ارتباط درستی بین بودجه و برنامه وجود ندارد. بودجه ریزی ما و ارتباط ان با برنامه ریزی چگونه باید باشد؟ و آیا ایندرست است که مشکلات اجرایی ما به نظام اداری و کارشناسی ما بر می‌گردد؟ (دکتر تیموری)
راهکارهای عملیاتی برای بهبود شرایط چیست؟(دکتر میلانی)
دکتر مردوخی: ما در برنامه ریزی استان‌ها را فراموش کرده ایم. اینکه آیا استان مشکلی دارد را ندیده‌ایم. یکی از راه‌های مناسب سازی و اصلاح برنامه هویت دادن به 31 استان کشور است. اینکه چه منابعی دارند، چقدر منابع مازاد دارند، چه قابلیتهایی دارند، چه نیازهایی دارند، چه اولویت‌هایی دارند.
ما نباید برنامه ریزی را تعطیل کنیم بلکه باید درست برنامه ریزی کنیم. حسابداری مالی باید آن قدر تکمیل باشد که بتوانیم شاخص‌ها را به دنیا ارائه دهیم.
آنچه ما داریم در حال حاضر انجام می‌دهیم این است که یک نسخه کلی نوشته ایم نه نسخه ای بر اساس نیازهای کشور و مسائل آن.
نظارت هم باید وجود داشته باشد اما نظارت عملکرد را نباید برای آخر برنامه گذاشت بلکه باید مرحله به مرحله نظارت انجام گیرد. در هر استان ادارات بودجه نظارت را انجام دهند. خود نظارت یک کار علمی سطح بالا می‌خواهد.
